Saya telah pun menyiapkan dua buah kertas kerja. Yang pertama berkenaan cadangan untuk mewujudkan Pondok Bahasa Arab di tepi padang sekolah. Yang kedua ialah rancangan saya untuk mengadakan Kelas Literasi Al-Quran, khusus untuk 8 orang murid Tahun 5 2011 yang telah saya kenal pasti masih belum menguasai asas untuk membaca al-Quran.
Selain itu, semalam saya telah berbincang dengan teman sejawat mengenai seorang murid tahun 5 yang paling corot kedudukannya. Murid ini, Nurul, boleh dikatakan gagal dalam semua subjek UPSR. Pihak sekolah bercadang untuk memasukkannya ke kelas Pendidikan Khas. Tetapi, saya dan rakan ini berpendapat bahawa dia boleh dibimbing untuk sekurang- kurangnya lulus semua mata pelajaran dalam UPSR 2011. Saya meluahkan hasrat untuk membimbingnya secara peribadi. Sebelum ini, sejak dia dalam tahun 1, saya telah "memegangnya" untuk dibimbing dalam bacaan al-Quran. Walaupun sangat payah jalan yang saya lalui, dia BERJAYA MEMBACA AL-QURAN SEWAKTU DI AKHIR TAHUN 3!, walaupun dalam subjek lain dia kekal di tangga terakhir. Oleh itu, saya optimis DIA BOLEH.
Segala perancangan ini bermain- main di fikiran saya. Perkara inilah yang menyebabkan saya rasa berbaloi terus tinggal di sini. Ketika inilah saya sedari betapa kewujudan cita- cita dan impian menjadikan hidup kita lebih bermakna. Betapa saya berharap segala yang dirancangkan akan berjalan dengan lancar dan mencapai matlamat yang diingini.
Saya hanya mampu merancang...semoga DIA memberikan yang terbaik buat saya.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment