19 November 2010. Hari terakhir persekolahan bagi tahun ini. Satu kesedihan saya ialah perpisahan dengan 4 orang murid kelas Pendidikan Khas yang akan naik ke sekolah menengah. Saya mengajar mereka mata pelajaran Pendidikan Islam. Saya sedih...pertamanya ialah kerana memikirkan akan berpisah dengan mereka. Selama ini, saya sering menyiram mereka dengan pancuran nasihat, meminta mereka selalu menjaga solat, dan melakukan ketaatan kepada Allah. Bagi saya, walaupun mereka tidak cemerlang dalam pelajaran, mereka tetap mesti menjadi hamba Allah yang soleh. Itulah kejayaan yang paling cemerlang dalam kehidupan. Keduanya, saya sedih kerana saya ada mendengar cerita bahawa di sekolah yang mereka bakal jejaki, murid- murid Pendidikan Khasnya tidak begitu dididik dan dilatih dengan kemahiran yang sepatutnya mereka kuasai. Saya bimbang mereka akan kehilangan jejak dan terpengaruh dengan anasir yang tidak sihat. Saya bimbang mereka dibuli dan terlupa apa yang mereka telah pelajari selama ini.
Di sini, anak- anak Pendidikan Khas saya dilatih dengan baik. Saya melihat perkembangan positif mereka. Selain asas akademik, mereka turut dibekalkan dengan kemahiran mengurus diri, memasak, berkebun dan membuat hasil kerja tangan yang lain. Semoga Allah memberkati usaha gigih guru- guru Pendidikan Khas di sini.
Bantal kekabu, hasil kerja tangan murid Pendidikan Khas
Pokok bendi yang ditanam oleh murid- murid Pendidikan Khas
Saya berasa satu kehilangan dengan pemergian murid- murid saya ini. Doa saya, semoga Allah melindungi mereka di alam sekolah menengah dan seluruh hidup mereka. Sesungguhnya, mereka ialah anak- anak yang baik dan mendengar kata.
Anak-anak yang saya sayangi. Dari kiri : Razi, Afifi, Zamri dan Amirul
No comments:
Post a Comment